و ای آدم، تو با جفتت در بهشت منزل گزینید

و از هر جا (و هر چه) بخواهید تناول کنید

ولیکن نزدیک این درخت نروید!

که از ستمکاران خواهید گشت.

آن گاه شیطان، آدم و حوّا هر دو را به وسوسه فریب داد

تا زشتی‌هایشان را که از آنان پوشیده بود بر ایشان پدیدار کند.

و گفت: خدایتان شما را از این درخت نهی نکرد٬

جز برای اینکه مبادا (در بهشت) دو فرشته شوید یا عمر جاودان یابید!

و بر آنان سوگند یاد کرد که من خیر خواه شما هستم.

پس آنان را به فریب و دروغی (از آن مقام بلند) فرود آورد،

پس چون از آن درخت تناول کردند٬

زشتی‌هایشان (مانند عورات و سایر زشتی‌های پنهان) بر آنان آشکار گردید

و بر آن شدند که از برگ درختان بهشت خود را بپوشانند،

و پروردگارشان آنها را ندا کرد که آیا من شما را از این درخت منع نکردم؟

و نگفتم که شیطان دشمن آشکار شماست؟

 

پنداری حکایت همیشه همین‌ است. از آن لعین٬ وسوسه و از ما٬ چیدن ِ سیب‌های معصیت! کال یا رسیده‌اش هم برایمان مهم نیست گویا. سیب‌ها که چیده‌شدند٬ حرص و طمع ِ‌ ما که خوابید٬ آن لعین که خوشحال از پیش ِ ما رفت٬ ما می‌مانیم و سرهای پایین و نگاه ِ متاسف ِ حضرت حق‌تعالی که البته از اوییم و به او بازمی‌گردیم! برگ‌های استغفار ِ دور و برمان را جمع می‌کنیم٬ سعی می‌کنیم بدی‌هایمان را بپوشانیم و آبروی رفته را برگردانیم...! خوب هم می‌شویم٬ بنده می‌شویم همان‌طور که خودش در کتابش گفت. اما مشکلی هست... اینکه تا دلت بخواهد درخت سیب هست. اینکه آن لعین قسم خورد که از همه طرفی می‌آید تا سیب‌هایش را بفروشد... اگر نباشد لطف و نگاه ِ خدایت٬ خریدار ِ همیشگی ِ باغ ِ غفلت می‌مانی...

 

وَیَا آدَمُ اسکُن أَنتَ وَزَوجُکَ الجَنَّةَ فَکُلاَ مِن حَیثُ شِئتُمَا وَلاَ تَقرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَکُونَا مِنَ الظَّالِمِینَ ﴿۱۹﴾

فَوَسوَسَ لَهُمَا الشَّیطَانُ لِیُبدِیَ لَهُمَا مَا وُورِیَ عَنهُمَا مِن سَوءَاتِهمَا وَقَالَ مَا نَهَاکُمَا رَبّکُمَا عَن هَذِهِ الشَّجَرَةِ إِلاَّ أَن تَکُونَا مَلکَین أَو تَکُونَا مِنَ الخَالِدِینَ ﴿۲۰﴾

وَقَاسَمَهُمَا إِنِّی لَکُمَا لَمِنَ النَّاصِحِینَ ﴿۲۱﴾

فَدَلاَّهُمَا بِغُرُور فَلَمَّا ذَاقَا الشَّجَرَةَ بَدَت لَهُمَا سَوءَاتُهُمَا وَطَفِقَا یَخصِفَان عَلَیهِمَا مِن وَرَقِ الجَنَّةِ وَنَادَاهُمَا رَبّهُمَا أَلَم أَنهَکُمَا عَن تِلکُمَا الشَّجَرَةِ وَأَقُل لّکُمَا إِنّ الشَّیطَآنَ لَکُمَا عَدُوّ مُّبِین ﴿۲۲﴾

 سوره مبارکه اعراف آیات ۱۹ الی ۲۲