حتی وقت‌هایی که پر از محبت و پر از دلخوشی‌ایم٬
حتی وقت‌هایی که احساس می‌کنیم دیگه بهتر از این شرایط وجود نداره٬
حتی اون موقع‌هایی که بی‌هوا روی لبامون لبخنده و هراس تموم شدنش رو داریم٬
باز هم احساس می‌کنیم یه چیزی کمه.
باز هم پُر می‌شیم از دلتنگی‌های گاه و بی‌گاه جمعه و
پَر می‌کشیم سوی جمکرانی...
مشهدی...
کربلایی...
به امید اینکه اونجا نشسته‌باشی و کنار مرقد جدت٬ دل نازنینت رو تسلا بدی...
کاش می‌شد مرهمی باشیم برایت.
کاش می‌شد هرکاری می‌کنیم برای رضای تو و خدای تو باشه...
اصلا کاش می‌شد قربانت بریم!
زیر لب تصدقت بخونیم و تو لبخند بزنی و ما دلمون آروم بشه...
..............................................
بین امام و ماموم فاصله افتاده.
مراجع را بگو نمازها کامل نیست...
پی‌نوشت: جمله‌ی عنوان٬ عبارتی‌ست از دعای ندبه.