شما هرگز به مقام نیکوکاران و خاصان خدا نخواهید رسید
مگر اینکه از آنچه دوست می‌دارید و محبوب شماست٬
در راه خدا انفاق کنید.
و آنچه انفاق کنید٬ خدا بر آن آگاه است.
اسم انفاق و کمک که می‌آید٬ ذهنمان می‌رود طرف شخص سومی که اسمش می‌شود سائل. پنداری اغلب ما منتظر سوالی هستیم تا با نیکی و احسان‌مان پاسخش دهیم. معمولا هم متکدیانی را متصور می‌شویم که در خیابان‌ها مشغول گدایی‌اند. بعد لابد اسکناسی از جیب ِ مبارک و با سخاوت‌مان بیرون می‌آوریم و می‌گذاریم کف ِ دست آن‌ها و در دلمان خرسندیم که این هم از انفاق امروزمان! نه اینکه اینها نیست -البته در تشخیص فقیر باید دقت کنیم- اما احساس می‌کنم انفاق‌های زیباتری هم باشند. انفاقی که نیازی به آن نداری هرچند خوب است اما متعالی همان باشد که قرآنش می‌گوید: از آنچه دوست می‌دارید.
نمی‌توانم این چند خط بالا را بنویسم و یاد یک انفاق ِ بزرگ‌تر نیفتم. مادران شهدا را تصور کن که عزیزترین‌هایشان را در راه دین و کشور قربانی کردند... چه انفاقی از این بزرگ‌تر و زیباتر؟ چه محبتی از محبت مادر به فرزند بیشتر؟! باهوش‌تر از من شمایید که لابد از اول ِ خواندن ِ این مطلب٬ یاد ِ‌حسین(ع) و هدیه‌هایش به خدا می‌افتید و کمی عمیق‌تر که می‌شوید٬ یادتان می‌آید آن آیه را: وَ فَدَیناهُ بذِبح عَظِیم و رسول اکرم را و ...
لَن تَنَالُوا البرَّ حَتّى تُنفِقُوا مِمَّا تُحِبّونَ وَمَا تُنفِقُوا مِن شَیءٍ فَإِنَّ اللّهَ بهِ عَلِیمٌ
سوره مبارکه آل عمران آیه ۹۲
ماهی!